We waren niet ziek en hadden ook geen ongeluk maar toch zijn we allemaal samen naar het ziekenhuis getrokken.
Daar had de papa van Jasper voor gezorgd!!
We mochten de meest spannende dingen van het ziekenhuis bezoeken.
Wat een verrassing!
Op de kalender stond op het vakje van donderdag 28 maart een 'Z' van ziekenhuis en een autootje getekend want we gingen met de auto.
Zo konden we de dagen aftellen.
Een uitstapje zorgt altijd voor een goedgezinde sfeer en als dan nog in minstens twee auto's de radio op dezelfde zender staat en het lied "LEEF" gezongen wordt is de toon vlug gezet!
Amber nam als vanzelf de Nederlandse tongval over; "O, het is "LIJF" op de radio!! 😄
We kwamen mooi op tijd aan en dat was maar goed ook want de hoofdverpleger van de spoedafdeling, Gert kwam ons al tegemoet gelopen.
De helikopter zou bijna landen!
Misschien wilden we dat graag van dichtbij zien?
Ja, natuurlijk!
Dat wilden we niet missen.
In afwachting moesten losgekomen veters natuurlijk weer gestrikt worden...
We hoorden hem al voor we hem zagen!
Kijk je mee?
Zie je wel dat er een lichtje aan de voorkant flikkerde?
Dat was om naar ons te zwaaien.
Gert wist alles over helikopters en hoe je mensen overvliegt die zo vlug mogelijk in het ziekenhuis moeten geraken.
Nu weten we dat er soms een extra zetel uitgehaald wordt die dan in de koffer moet om iemand te kunnen laten liggen.
We weten ook dat de helikopter niet op 4 pootjes staat maar lange latten onder zich heeft om niet om te kantelen of in aarde weg te zakken.
Er is bij elke vlucht iemand heel speciaals mee;
de troostbeer!
Voor als er een verdrietig of bang kindje moet overgevlogen worden.
Da's wel een heel lief en slim idee!
Ons bezoek bleef niet onopgemerkt.
De mama van Amber was hard aan het werk maar had ons toch door het raam zien passeren.
We mochten naar binnen langs een speciale weg.
In plaats van NAAST de ziekenwagens, mochten we ERDOOR!
Niets aan de hand met Matteo, hij voelde zich opperbest maar Gert wou ons tonen wat een draagbaar ziekenbed allemaal kan; omhoog, omlaag, hoofdeinde maar ook voeteneinde naar omhoog, een stang waarvan hij ons eventjes liet geloven dat het een kapstok was voor je jas...
Maar neen, het diende om een zak met medicatie aan op te hangen zodat de zieke dit niet de hele tijd moet vasthouden!
Het draagbed kon er ook voor zorgen dat je met je knieën opgetrokken kon blijven liggen want als je buikpijn hebt, lig je liefst in een bolletje. Manon leek het al een beetje te voelen...
Gert vroeg hoe mama's en papa's konden weten of hun kindje ziek was en daar wisten wij wel een antwoord op:
Voelen aan het hoofd of je warm aanvoelt en kijken met een thermometer of je koorts hebt.
We wisten zelfs dat je dat onder je oksel of onder je tong kon houden of zelfs in de poep.
Gert was ook een grappenmaker!
Natuurlijk gaan we niet eerst in de poep en daarna in de mond om nog eens extra te controleren!! 😂
Maar dat er ook een heel snelle thermometer bestaat die je temperatuur meet in je oor, dat wist misschien niet iedereen.
Tot 3 tellen en we konden al zien dat Chloé helemaal gezond was!
Anouk kreeg zuurstof via een zuurstofmasker.
We konden de zuurstof al horen toen het kraantje al openstond maar het buisje nog niet verbonden was aan Anouk haar zuurstofmasker.
Goed dat meneer Gert nog eens zei dat je nooit een zak over je hoofd mag doen.
Het is ook waar dat je niets kan zien als het geen doorzichtige zak is maar wat veel erger is, is dat je dan geen zuurstof hebt en dus dood gaat!
En toen kreeg Matei een klein toestelletje op zijn vinger dat zijn polsslag kon tellen.
Matei was perfect in orde en net zoals Chloé en Anouk moest hij toegeven dat ook dit onderzoek helemaal geen pijn deed.
Een bloeddrukmeter kennen we al hoor.
Bij ons in de klas moest Clara zelf met haar hand pompen maar hier kon dit toestel het vanzelf.
Ook Sofie was helemaal ok.
Jerome kreeg 4 plakkertjes op zijn buik met speciale draadjes die ook weer zijn hartslag konden meten.
Verpleger Gert zei dat als Jerome nu in de ogen van een meisje keek, zijn hartslag sneller zou gaan en dan zouden we dat ook kunnen zien op zijn toestel.
Jerome heeft het uitgeprobeerd maar we merkten niet echt een verschil.
Zou Gert nu verkeerd zijn?
Mag een dokter in zijn gewone kleren opereren?
We dachten van niet maar dat het zo'n uitrusting zou zijn, hadden we nu ook niet verwacht.
We herkenden Gust nauwelijks.
Blijkbaar kunnen dokters kiezen voor groene of blauwe pakken.
Blauw voor supporters van Club Brugge en groen voor supporters van Cercle maar die uitleg namen wij met een korreltje zout!
Als we beloofden om muisstil door de gangen te stappen, mochten we mee naar de gipskamer.
Wij hebben dat beloofd en ons woord ook gehouden.
Niemand kon ons horen!
In de gipskamer deden we eventjes alsof Manon heel veel pijn had aan haar arm.
Misschien was hij wel gebroken?
Ze moest haar arm in afwachting van verder onderzoek mooi gestrekt houden en dat is op die manier ook gelukt.
Gert ging nog een beetje verder!
We deden nog altijd of er een arm gebroken was maar die werd nu ook echt in een gipsverband gestoken.
Volgens Gert is een duim altijd snel jaloers dus als de arm een kousje krijgt waar dan het gips overheen gaat, krijgt de duim een eigen kousje.
Gert moest echt snel werken.
Hij maakte een soort stofje nat en kon dat gemakkelijk rond Jasper zijn arm doen maar het zou al snel hard worden en dat was ook echt zo!
Jaspers mama zal nogal geschrokken zijn toen Jasper zo thuiskwam!
(En meester Jan dacht waarschijnlijk na of er nu ook verzekeringspapieren moesten worden ingevuld.)
Maar hoe moet dat gips er later zonder pijn weer af?
Daarvoor hadden ze een heel speciaal toestel.
Je kan er gips mee doorzagen maar als het tegen je huid komt, doet het helemaal geen pijn.
En dat was echt zo want niemand die het probeerde, voelde er iets van!
Juf heeft nog nooit iets gebroken!
Gert zei; "Ik wel!"
...
"Een vaas!"😂
Er was in het ziekenhuis nog een andere, heel speciale kamer die we mochten bezoeken;
een zuurstofkamer!
De deur van die kamer was heel zwaar maar Gert leek hem toch met gemak open te krijgen.
Patiënten kunnen gezellig in een zetel zitten terwijl ze behandeld worden.
In die kamer krijgt je bloed meer zuurstof en daardoor kan je verschillende soorten ziektes genezen of mensen die een duikongeval hadden, beter maken of wonden die niet willen genezen, toch laten herstellen terwijl je naar muziek kan luisteren.
De eerste 'patiënten' stonden al klaar en ze hoefden niet eens een grote stap omhoog te zetten om erin te geraken.
Door een duw op de knop ging het platform waarop ze stonden vanzelf omhoog.
En dan mocht Remko ook nog iets speciaals uitproberen.
Hij kreeg een helm op zijn hoofd die gelukkig helemaal niet zwaar was en die speciaal voor kinderen bedoeld is om zuurstof te geven in de zuurstofkamer.
Hij leek wel een ruimtevaarder.
Alleen het aan- en afdoen leek wel een beetje spannend.
Een beetje zoals wanneer je een lastige badmuts over je haar moet krijgen.
De tijd ging zo snel!
Wij hebben een super interessante middag gehad en Gert heeft ons heel veel verteld, getoond en laten uitproberen.
Dat verdiende natuurlijk een kaartje om hem te bedanken.
Maar toen stelde Gert nog een laatste vraag.
Eigenlijk één die hij aan het begin van de middag ook al gesteld had!
"Wie zou er een beetje bang zijn als hij naar het ziekenhuis moet komen als er echt iets aan de hand is?"
Raar...
In het begin van de middag, gingen er heel wat handen de lucht in maar nu waren dat er veel minder!!
Waarschijnlijk hoopte ook iedereen dan, om als het nodig is, verzorgd te worden door verpleger Gert want die doet je helemaal geen pijn en dan kan je tussendoor nog eens lachen.😉
