We kunnen niet wachten met ons verhaal over onze belevenissen van vandaag!
Het gevaar bestaat dan dat iedereen thuis enthousiast wil vertellen maar niet geloofd zou worden! Wie gelooft nu dat wij een echte tijgerpython in onze klas hadden?
Het is nochtans echt waar!
Maar we beginnen bij het begin.
Om ons nieuw thema 'reptielen' op te starten is Mario van SOS Reptiel naar de beide derde kleuterklassen gekomen.
Enkel vertellen, kan ook interessant en leerrijk zijn maar Mario wist wat kindjes nog liever hebben; dat hij echte reptielen meebracht!
Mario vertelde dat hij in het opvanghuis voor reptielen werkt en hij heeft daar blijkbaar veel werk!
Aan de ene kant is dat een trieste zaak.
Mario verzorgt reptielen die dikwijls door mensen gekocht werden die niet weten hoe groot zo'n dier wel wordt of hoe oud die kan worden.
Die mensen wilden hen niet meer en lieten ze achter of gooiden ze zomaar weg.
De verhalen die Mario vertelde waren dus eigenlijk wel triestig maar die reptielen mogen wel heel blij zijn dat mensen van SOS REPTIEL wel voor hen blijven zorgen.
Eerst kwam de kolenbranderschildpad.
Die heet zo omdat de vlekjes op zijn pootjes lijken op de kolen die je gebruikt om eten op de bbq te maken.
In Afrika wordt deze schildpad een olifantschildpad genoemd.
Olifanten wandelen daar in groepen rond en de schildpadden volgen hen ook in groepjes.
Weet je waarom?
Als die olifanten mest laten vallen, willen die schildpadden daar als eerste bij zijn om de grasjes die in de mest achterbleven op te eten!
Zo'n schildpad kan wel honderd jaar worden maar verkopers in de winkel, vertellen dat niet dus wie hen koopt, weet niet dat ze er dan ook 100 jaar voor moeten zorgen!
We mochten de schildpad strelen want ook schildpadden vinden dat leuk.
Wat ze niet leuk vinden en wat wel gebeurt is dat mensen op hun schild kloppen.
Sommige mensen denken dat dit toch geen pijn doet omdat het zo hard is.
Niet dus, een schildpad heeft dan wel pijn en kan niet eens weg van zijn schild!
Wij hebben dat dus natuurlijk niet gedaan!
Eigenlijk had deze schildpad nu moeten slapen maar door de warmte van onze vloerverwarming was hij net lekker fris wakker en op zoek naar eten.
Hij dacht dat te vinden bij de schoenen van Louis Perquy want die hadden gele streepjes. Schildpadden houden van frisse kleurtjes omdat hun eten ook die kleur heeft.
Arme schildpad, we hebben hem niets kunnen geven want we hadden ons fruit al zelf opgegeten.
Toen toonde Mario een soort hagedis; een baardagaam.
Die zag er erg stekelig uit en je zou dus denken dat die niet leuk was om te strelen maar toch wel hoor!
Die stekeltjes prikken helemaal niet en deze baardagaam had het erg graag.
Wat hij nog liever had, was dat we hem een beetje larfjes gaven om op te eten.
De hagedis eet ze op voor ze kunnen veranderen in een kever want dan vindt hij ze niet lekker meer.
Als hij de larfjes ziet bewegen, loopt hij er snel naar toe.
Als ze niet bewegen, kan hij ze niet vinden.
Ook als hij niet at, stak de baardagaam zijn tong soms uit.
Dat is omdat hij met zijn tong ruikt.
Baaragamen waar SOS Reptiel niet voor hoeft te zorgen, leven in de woestijn.
Ze vinden daar heel weinig water en toch moeten ze drinken.
Ze moeten blij zijn met de dauwdruppels die 's morgens aan hun stekeltjes blijven hangen want dat is het beetje drinken dat ze zullen hebben voor die dag.
We hoorden al geregeld iets ritselen in een andere bak maar konden niet veel zien tot Mario
Lo Grongno uit een bak haalde!
Lo Grongno is een rode hagedis maar welke precies, was moeilijk te onthouden.
Je ziet al meteen dat Lo Grongno een paar stukjes teen en nageltjes mist!
Dat is om een trieste reden:
De man die Lo Grongno kocht, wou hem niet langer en toen hij zelf verhuisde heeft hij Lo Grongno achtergelaten.
Pas maanden later hebben ze hem gevonden maar toen was Lo Grongno dus uitgedroogd en daardoor mist hij nu stukjes teen en nageltjes die hij nochtans in de natuur nodig zou hebben om putjes te graven waar hij dan verstopte eitjes als eten zou vinden.
Lo Grongno heeft in SOS Reptiel mensen leren zien als vriendelijk en geen bedreiging maar hagedissen in de natuur, zijn echt bang van mensen en om zich dan te verdedigen, of als ze kwaad zijn, slaan ze met hun staart.
Lo Grongno heeft helemaal niet met zijn staart geslagen.
Hij was heel gerust in ons.
We hebben hem een beetje geholpen want hij was aan het vervellen en al die velletjes die nog een beetje vastzaten, jeukten erg.
Dus wij mochten die er helpen aftrekken.
Zo was Lo Grongno verlost van zijn jeuk en ziet hij er weer lekker fris uit.
Hagedissen die nog in Argentinië wonen, leven daar op de vuilnisbelt omdat ze zo graag alles eten wat mensen weggooien aan etensresten.
Ze vinden gewoon alles lekker.
Niet gezond maar ze doen het wel!
Dat Lo Grongno een mannetje is, kon je zien aan zijn dikke kaakjes.
Dat een mannetjes hagedis zelfs twee piemeltjes heeft, hebben we niet kunnen zien want die zaten verstopt maar we geloven Mario op zijn woord!
En toen werd het tijd om de slangen boven te halen.
Eerst zagen we een klein slangetje met een heel mooi fel kleurtje.
Dat was een korenslang.
Die slang komt eigenlijk uit Amerika.
De korenslang wordt daar gebruikt om muizen die de koren op het veld opeten, op te eten.
Ze zijn de beste muizenvangers die er bestaan.
Een slang voelt koud en glad aan en zit geen minuut stil.
Hij kronkelde alle kanten uit.
De grootste bak was nog niet geopend!
Wat kon daar nu nog meer in zitten?
En wat haalde Mario nu toch eerst uit?
Een slangenhaak!
Als hij ergens een slang moet ophalen, doet hij dat niet zomaar met zijn handen.
Een slangenhaak is veel veiliger en doet de slang geen pijn want hij heeft geen scherpe punt.
Je moet het wel geloven want je kan er niet naast kijken; Mario had een tijgerpython mee!
Deze python is heel speciaal want hij had rode ogen en wit-gele schubben.
Het is een albino tijgerpython!
Hij was al drie meter groot maar is nog maar een puber.
Hij moet nog groeien tot hij zes meter is.
Tegen dan mag hij niet meer mee op klasbezoek, zei Mario!
Hij is ook echt zwaar.
We moesten hem met velen samen dragen.
Mario vertelde dat sommige mensen het een leuk idee vinden om zo'n slang rond hun nek te laten hangen.
Hij zegt dat dat het domste idee is dat er kan bestaan!
Want tijgerpythons lijken je te knuffelen als ze rondom je kronkelen maar ze hebben helemaal geen lieve plannen.
Ze doen dit enkel om te doden.
Mario houdt slangen enkel zo in zijn armen vast, dan kan hij ook beter kijken wat de slang van plan is want als hij rond je nek ligt, kan je ook niet zien wat er gebeurt.
Slim van Mario!
Deze slang mag pas vrijdag weer eten.
Hij krijgt één keer in tien dagen een konijntje of kip te eten en moet daar dan 10 dagen mee verder kunnen.
Hoe kan zo'n konijntje of een kip nu in dat kleine bekje??
Zijn kin kan loskomen van zijn hoofd en daardoor kan hij zijn mond heel erg wijd opendoen. Gelukkig vond deze python het niet nodig om dit te demonstreren.
Een slang kan horen maar heeft geen oren die je kan zien.
Hij heeft een binnenoor aan de kant van zijn kin en als hij met zijn kin over de grond glijdt, kan hij horen.
Mario, we hebben veel gehoord en gezien en zijn heel blij dat je gekomen bent.
Liezel zou ook wel zo'n slang willen maar we hebben goed geluisterd:
Ze kan maar beter toch nog van dit idee afstappen want slangen of andere grote reptielen in huis, het is niet simpel!
En we willen niet dat SOS Reptiel nog meer dieren moet opvangen!
Dank je wel voor je bezoek!
