Wij verwachtten bezoek! Niet alleen van mensen maar ook van dieren.
En als die mensen met zo'n bestelwagen rijden, dan weet je al welk soort dieren wij dus te zien zullen krijgen.
De mensen heetten Bryan en Laura en de dieren zijn reptielen!
Hagedissen, slangen, schildpadden en krokodillen!
Zouden die laatste ook echt in dat bestelwagentje zitten?
Niet iedereen was er even gerust in.
Waar we wel direct zeker van waren, was dat Bryan en Laura ons heel veel zouden vertellen en tonen.
Ze hadden er beiden duidelijk zin in!
Zo weten wij nu hoe je snel een reptiel kan herkennen.
Die hebben geen haar of pluimen maar enkel schubben.
Die schubben dienen om hen te beschermen en zorgen er ook voor dat reptielen elkaar iets kunnen uitleggen zonder woorden te gebruiken..
Léon wist ons te vertellen dat een kameleon zijn schubben kan doen veranderen van kleur.
Hij krijgt dezelfde kleuren als de plek waar hij zit en zo kunnen zijn vijanden hem niet gemakkelijk zien.
Handig!
Het eerste diertje dat we van dichtbij mochten bekijken was een hagedis:
een Wimpergekko.
Hij heeft boven zijn oogjes kleine stekeltjes die lijken op wimpers.
Vandaar zijn naam.
Je zou denken dat die stekeltjes scherp zijn, en dat denken zijn vijanden ook dus laten ze hem met rust. Als je eraan voelt, zijn ze eigenlijk echt gewoon zacht dus die wimpergekko ziet er stoer uit maar eigenlijk is hij het helemaal niet.
"Die gekko kan iets heel bijzonders!
Hij kan op muren en plafonds kruipen zonder er af te vallen." vertelden Bryan en Laura en wij hebben gezien dat het echt waar is.
De gekko mocht het een keer tonen op een deksel.
Als hij op een echte muur mocht wegkruipen, zou hij dat misschien zo snel doen dat we hem niet meer zouden kunnen pakken.
En Bryan en Laura wilden natuurlijk niet zonder hem terug naar huis.
Met die kleefpootjes springt hij in de jungle van de ene tak naar de ander en dat zonder vallen.
Wij moeten zoiets niet proberen!
Wij mochten de gekko strelen maar enkel met één vinger om hem niet bang te maken.
Als we hem van zo dichtbij bekeken, zagen we dat hij oogjes heeft die hij niet kan sluiten als hij slaapt. Er is wel een doorschijnend schubje over om te beschermen.
Uitstekende oorschelpen heeft hij ook niet.
Enkel piepkleine gaatjes.
Het tweede reptiel dat tevoorschijn kwam, was een beetje groter.
Een baardagaam.
De baardagaam leeft in de woestijn.
Die naam is niet zo gek.
Hij heeft stekeltjes in de vorm van een baard.
En met die baard kan hij dingen vertellen.
Als er andere jongens op zijn plekje komen, zet hij zijn baard wijduit om die jongens weg te jagen. Maar komt er een meisjes-agaam, dan zet hij zijn baard wijd net om het meisje verliefd op hem te laten worden.
Dan zegt hij: "Kijk naar mij! Zie je hoe mooi ik ben?"
De baardagaam heeft iets heel speciaals:
Geen twee ogen maar DRIE!
Bovenop zijn kopje heeft hij een heel klein oogje waarmee hij de schaduw van rondvliegende roofvogels kan zien.
Slim!
Zo is hij een aankomende roofvogel hopelijk net te snel af.
Wie wou, mocht weer strelen.
Die stekeltjes voelden toch wel al ietsje harder dan van de gekko.
En toen kwam de schildpad.
Deze schildpad had zwemvliesjes tussen zijn tenen.
Hij kan zwemmen maar dat kunnen niet alle schildpadden. Er zijn landschildpadden, moerasschildpadden en zeeschildpadden.
Zijn schild is super hard maar als hij valt of aangevallen wordt, kan het toch breken.
Dat schild is eigenlijk het skelet.
Wat bij ons aan de binnenkant zit, zit bij een schildpad aan de buitenkant.
Middenin het schild zit de ruggengraat en aan de zijkanten zie je de ribben.
Laura toonde het schild van een gestorven schildpad en daar kon je die ruggengraat en ribben heel erg goed zien.
Zo waren we ook heel zeker dat alles wat ze ons vertelden echt waar was.
We zagen het zelf!
Een schildpad moet je niet op zijn kopje strelen want dan schrikt hij en verstopt zich onder zijn schild.
Voor sommigen werd het nu een beetje griezelig.
Nochtans bleven Bryan en Laura kalm en wilden ons zeker geen schrik aanjagen. Zij hielden echt van die diertjes.
Maar ja, als je hoort dat er een slang mee is...
Misschien hadden ze dan ook wel de grootste soort, een anaconda in gedachten maar Laura haalde een heel mooi gekleurd slangetje uit.
Een rode rattenslang.
Wat die slang eet, kon je gemakkelijk raden.
Ratten natuurlijk!
Maar ook muisjes en kleine vogeltjes.
Die slang woont op boerderijen maar dat vindt de boer niet erg.
Net niet!
Hoe meer van die slangetjes er wonen, hoe meer ratten en muisjes ze vangen en opeten .
En ratten en muisjes vindt de boer niet leuk op zijn boerderij.
Dus de slangen doen een goed werk.
Die slang leek nat maar dat was ze niet.
Ze kan niet zweten en maakt ook geen slijm dus voelde ze gewoon droog en glad.
Ze leek wel een beetje onbeleefd want ze stak de hele tijd haar tongetje uit.
Laura vertelde dat ze zo kon ruiken.
En ze ruikt andere dingen dan enkel geuren zoals wij.
Ze kan ruiken waar dieren verstopt zitten maar ook ruiken hoe wij ons voelen.
De koningspython was toch een maatje groter.
Waarom die zo heet?
Vroeger gebruikten koningen en farao's die slang als armband of halsketting.
De slang kronkelt zich graag rondom iets dus ja, rond een arm, lijkt het wel een armband.
Maar dat was toch echt niet slim van die koningen.
Een slang heeft geen oren maar kan dingen zien die wij alleen voelen.
Hij kan zien of iets warm of koud is.
Hij merkt dat met gaatjes die in zijn bovenlip zitten.
Raar toch als je dat zo allemaal hoort.
Wij zijn heel blij dat Bryan en Laura kwamen.
We zijn ook heel blij dat die reptielen meekwamen maar misschien nog blijer dat de laatste soort 'de krokodil' er niet bij was.
We hebben een uur lang gekeken, geluisterd en gevoeld en af en toe gelachen want Bryan was ook echt wel een beetje grappig.
Maar al lachend, onthou je misschien de meeste dingen!😂
Geen opmerkingen:
Een reactie posten