Al een tijdje terug gingen we een ganse ochtend naar de boerderij.
We moesten eerst ons thema rond het verkeer en ons geschenk voor de papa's afwerken maar nu hebben we tijd om terug te denken aan onze belevenissen op de boerderij.
Gelukkig heeft die ochtend genoeg indruk gemaakt; we zijn het nog niet vergeten.
Een beetje jammer voor onze grote jongens van het derde; zij waren vorig jaar al eens op bezoek geweest dus zij zijn gezellig op school gebleven.
Maar nu kunnen we samen naar onze foto's kijken en hen er alles over vertellen.
De boer moest nog één en ander voorbereiden maar dat was niet erg; je kon daar ondertussen leuk spelen en de juffen kregen een heerlijk koffietje met melk, recht uit de uier van de koe!
Onze Julien vond meteen het groot gereedschap en voelde zich als een vis in het water.
Maar we kwamen niet alleen om te spelen.
Er moest ook gewerkt worden! Wij hebben boer Sam geholpen.
Hij moest hooi naar de ezel brengen.
Hoe breng je een hele hoop hooi zo handig mogelijk een eind verderop?
Met de kruiwagen natuurlijk.
Boer Sam zal die ochtend wel blij geweest zijn dat wij er waren; hij moest bijna niets zelf doen.
Wij hebben de handen uit de mouwen gestoken en het geitje dat de wacht hield, zag dat wij het echt goed deden.
Remko is nog lang niet moe, maar als je een lift aangeboden krijgt...
Als we dan toch onderweg waren, konden we best al graantjes voor de kippen meenemen.
Die hadden nog niet gegeten en boer Sam hoopte dat ze eitjes hadden gelegd.
De graantjes voor de kippen waren echt klein.
Gelukkig maar want ze zouden zich verslikken in de dikke korrels die we ook meenamen voor de ganzen.
De kippen en de haan zagen ons graag komen.
Ze hadden echt honger en vonden het misschien al meer een brunch dan een ontbijt.
Ja hoera!! Boer Sam was blij. Hij zou nadien een eitje kunnen eten.
De kippen hadden hun best gedaan!
En nu naar de ganzen.
Die vonden dat wij veel te lang bleven plakken bij de kippen.
Ze waren zo luid aan het gakken of snateren; je kon het van ver horen.
Dus Sofie, deel maar vlug die maïskorrels uit zodat ze kunnen eten...
In een ren naast het kippenhok zat een pauw die absoluut wou dat we ook naar hem keken.
Het leek wel alsof hij riep: "Kijk naar mij! Kijk hoe mooi ik ben!" Hij deed echt zijn best en we moesten hem gelijk geven; hij had wel een veel mooiere staart dan de meisjes-pauwen.
Zo zouden veel vriendinnetjes verliefd op hem worden.
Wie zegt dat dames niet sterk zijn? Alles wat je samen doet, lukt beter...
In een wei verderop zagen we veel koeien en maar
één stier.
De stier heette Jan en zorgde voor alle koeien.
Hij deed dat goed maar toch had hij één vriendinnetje waar hij het meest van hield.
Daarom stond hij een beetje extra dicht bij haar.
Wat leuk voor die koe, haar kon niets gebeuren.
Hier was geen mannetjesdier nodig om de wacht te houden.
Mama merrie zorgde heel erg goed voor haar veulen en het veulen was slim; het bleef gezellig dicht bij mama.
Dat voelde veilig!
Zo! En nu terug.
Onze kruiwagen weegt nu natuurlijk veel lichter.
Weet je wat niet licht woog?
...
We moesten eventjes wachten. Mevrouw zou een konijntje halen dat wij dat eventjes mochten knuffelen.
"Leuk, een klein konijntje!" dachten wij.
Maar Grijsje was niet klein!
Ze was supergroot!!! 😮
Maar ook superlief en ze zat heel erg graag op schoot.
Toen Grijsje genoeg geknuffeld was, moesten we terug aan het werk want er waren vorige week twee kalfjes geboren die nu ook dorst hadden.
Wij hebben hen zoals een echte baby een flesje gegeven.
Alleen was het geen 'flesje' maar een FLES en trokken de kalfjes erg hard aan die speen.
We moesten de fles met twee handen vasthouden!
We hadden al gezien dat er een pony opgezadeld werd en hoopten dat wij een ritje mochten maken.
Dat mocht.
Het leuke was dat we terwijl we aan het wachten waren, op de hooiberg met de glijbaan konden spelen.
Zo duurde wachten niet lang en iedereen wist dat hij aan de beurt kwam.
Ken je Langhors nog?
Het lange paard van de majoor uit het boek 'Pluk van de petteflet' waar we zo lang in gelezen hebben?
Jerome was Langhors niet vergeten.
Hij zat er zelfs op!
En er was net zoals bij de echte Langhors plaats genoeg om heel veel ruiters mee te nemen.
Milan, Matei en Emiel, we hebben jullie toch een beetje gemist.
Jullie waren mee met een ander groepje maar als Milan zijn duim omhoog steekt,
zijn we wel zeker dat jullie het even leuk vonden!
Ja... Nu wordt het nog moeilijker?
Wat willen wij later nu eigenlijk worden?
Dokter of verpleger?
Politie?
Of zouden we toch niet beter boer en boerin worden?
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten